1986... 1995... 2000... 2002... 2004... 2010...
Γουστάρουμε να ονειρευόμαστε…

Εκεί που όλα έπαιρναν το δρόμο τους και φαινόταν πως η ΑΕΚ, και η σχέση μου μαζί της θα παρέμενε μια ωραία ανάμνηση η ιστορία βγάζει τη γλώσσα της και με προκαλεί, ένας φίλος έρχεται πίσω, ένας άλλος φτύνει αλήθειες, ένας ακόμα συνεχίζει μάχιμος, κάποιος άλλος δε γουστάρει λέει αλλά σκάει όποτε χρειαστεί κι εγώ χαζεύω την κατάσταση και προσπαθώ να φανταστώ πώς μπορεί να είναι η Original 21 Θεσσαλονίκης αυτούς τους μυστήριους καιρούς…

Η χρονιά ξεκινάει, ο βάτραχος φεύγει, έρχεται ένας ακόμα στον πάγκο, η αφιλόξενη 2 συμπυκνώνεται, και σιγά, σιγά η δουλειά ξεκινάει. Ανόρεχτα, πεισματικά ίσως. Τα χρόνια της απουσίας έχουνε δείξει το αποτέλεσμα. Παράλληλα η φάση έχει αλλάξει. Πλέον το ψάξιμο δε σου τρώει χρόνο, οι σχέσεις γίνονται πιο γρήγορα, η βία εξελίσσεται και αυτή ενώ κοινωνικά ζούμε μια μεγάλη μετάβαση.

Από το 2004 έχουν περάσει μπόλικα χρόνια. Και όμως, όσο μεγαλώνουν παιδιά που θέλουν να ζήσουν τη μαγεία της Οriginal 21 εδώ στη Θεσσαλονίκη τόσο θα υφίσταται η ευθύνη εκείνων που έζησαν έστω ένα μικρό της κομμάτι, πιο παλιά, να το μεταφέρουν σε αυτά τα παιδιά. Όχι, τα σημερινά παιδιά δεν είναι τα άβουλα όντα που χασομεράνε στους υπολογιστές όπως έντεχνα υποστηρίζουν κάποιοι. Όχι μόνο αυτό τουλάχιστον.

Έμαθα λέει ότι κάποιοι χρησιμοποίησαν το όνομα της για να βγάλουν λεφτά η για να ρίξουν γκόμενες. Λέει, έκαναν σελίδες στο διαδίκτυο. Μαζέψανε λέει κόσμο. Φυσιολογικό μου φαίνεται στην εποχή της άκριτης πληροφόρησης και του πειθήνιου καταναλωτισμού σε ότι είναι ικανό να προσβάλλει το θυμικό μας. Κάποτε πουλούσαν και διαφήμιζαν μουστάρδες, μετά πουλούσαν κώλους και βυζιά, τώρα πουλάνε Φιλία, αγκαλιές, επιβραβεύσεις και αναγνώριση. Ανθρώπινη επαφή. Ίσως κάποτε να πωλείται και το γάλα του θηλασμού, όπως το μόνο γνήσιο γάλα…

Έμαθα ακόμα και για τις ανεξέλεγκτες ομάδες που δρουν στο χώρο των οργανωμένων οπαδών και διψούν για σκηνικά. Ίσως, λέει, να είναι σύμπτωση η ταύτιση τους με μια αθλητική ομάδα αφού στην ουσία λειτουργούν όπως η οποιαδήποτε συμμορία. Ούτε αυτό μου έκανε εντύπωση. Άλλωστε ένας νέος άντρας που μεγάλωσε με τη βία σερβιρισμένη σε πακέτα τηλεοπτικά, video games και life style από τι θα έπρεπε να συγκινείται; από το Αττικό ηλιοβασίλεμα;

Λέει ακόμα πως ο κόσμος δεν έχει υπομονή, δε δείχνει σεβασμό στους μεγαλύτερους, κάνει του κεφαλιού του. Ας μου πει κάποιος που συναντάει ένα άλλο μοντέλο συμπεριφοράς; σε ποια κοινωνική ομάδα ή εκδήλωση; Η σιωπή είναι αβάσταχτη, η αυτοκριτική ολέθρια, η υποχώρηση του εγωισμού μεγάλο σφάλμα. Ένα σύνολο από πολλά «εγώ» μαζεύεται στις κερκίδες.

Σε αυτό το σκηνικό λοιπόν, κάποιοι, μετά από απουσία χρόνων, με μειωμένη όρεξη, με άλλα μυαλά, ερχόμενοι από μακριά, πάνε να ανοίξουν ξανά την αγκαλιά τους και να βρεθούν με την ΑΕΚ του ΟΑΚΑ, της δικής μας ερασιτεχνικής, του Ελληνικού και των υπόλοιπων κλειστών γηπέδων της Αττικής και της διχόνοιας.

Βρισκόμαστε στην εποχή της πλασαρισμένης μιζέριας από τα δελτία των 8 και του καλοστημένου λούσου σε όλα τα υπόλοιπα τηλεοπτικά προγράμματα. Η εποχή που υποστηρίζει την αμάθεια και το αναμάσημα των κλισέ. Η πρώτη φορά που ο άνθρωπος έχει τόσα εργαλεία να ενημερώνεται και όμως ρέπει προς την παραπληροφόρηση και της πλάνη. Μένει να κυνηγά την πληροφορία και την είδηση. Ένα αντίδοτο ίσως για την ανιαρή ζωή που προσφέρει ο ατομισμός. Μαθαίνω, συγκινούμαι, «επικοινωνώ», αποκτά νόημα η μέρα μου μπορώ να πάω για ύπνο ήσυχος. Τα είπε για μένα ο Λαζόπουλος.

Την εποχή που τα χάπια έχουν πολλές μορφές και δίνονται χωρίς συνταγές από τους γιατρούς. Δεν αρκεί να είσαι μόνο χαρούμενος, πρέπει να υπάρχει χάπι για τη λύπη, χάπι για την αγανάκτηση, χάπι για τη διαμαρτυρία, ανίκανοι πλέον να νοιώσουμε μπαίνουμε στις ζωές άλλων, μακρινών ανθρώπων και μιλάμε για τα πάθη τους, τα βάσανά τους, τις ίντριγκες τους. Κουτσομπολιό από τον καναπέ και το καλύτερο, χωρίς να εκτεθούμε.

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται η δική μας πραγματικότητα. Ο καθρέπτης της κοινωνίας σύμφωνα με κάποιους. Το γήπεδο. Το πέταλο μας, η σχέση μας με τους άλλους. Πώς το ζούμε; Πού το ζούμε; Πόσες ώρες περνάμε μπροστά από τις οθόνες μαθαίνοντας για σκηνικά στην Ουκρανία και πόσες στο club, μιλώντας για μας, για την ψώρα μας, τις αδυναμίες μας, τα όνειρα μας;

Μετά έρχεται η αντιμετώπιση του κράτους και των εταιρειών απέναντι μας. Θέλουν βλέπεις πελάτες. Δε θέλουν να βρισκόμαστε σε απέναντι κερκίδες γιατί τους χαλάμε το θέαμα. Και να ήταν και θέαμα πάει στο διάολο. Δεν τους νοιάζει αν στο παρακάτω στενό μαχαιρωθούν τρεις, αυτό που έχει σημασία είναι το γήπεδο να έχει αέρα θεάτρου, τσίρκου, συναυλίας. Αλλά όπως παντού σχεδόν, έτσι και εδώ ακολουθούμε μοντέλα που εφαρμόστηκαν σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες χρόνια πριν. Το μόνιμο πρόβλημα της Ελλάδας, η κακή και ελλιπής απομίμηση ευρωπαϊκών προτύπων ο στρουθοκαμηλισμός και η άγνοια. Η χώρα που ακόμα ψάχνει που ανήκει, τι ταυτότητα έχει…

Κάποτε ένα κειμενάκι της Original 21 Θεσσαλονίκης προέτρεπε να βγάλουμε τα χέρια από τις τσέπες να κολυμπήσουμε για να ξαναβγούμε στην επιφάνεια. Τώρα δε γνωρίζω που βρισκόμαστε. Σε τι βάθος. Η εποχή δε βοηθάει τους ρομαντικούς όπως καμία εποχή άλλωστε. Σήμερα όμως υπάρχει και ένα ακόμα εμπόδιο. Πλέον ο ρομαντισμός δεν είναι κάτι έμφυτο, ένα προϊόν είναι και αυτός που καταναλώνεται. Οι ρομαντικοί υποβίβαστηκαν από την κατηγορία του γραφικού στην κατηγορία του μίζερου ή του γκρινιάρη.

Σε αυτό το περιβάλλον είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, αν θέλουμε να λέμε ότι αγαπούμε την ΑΕΚ και λατρεύουμε την Original να πετάξουμε τις μάσκες και να βρεθούμε απλά, να αντέξουμε την κούραση και τις αντιξοότητες μαζί, να ονειρευτούμε μαζί, να ξανασκεφτούμε ποιοι είναι οι εχθροί μας να, δεν ξέρω, πολλά «να» ακόμα. Πρέπει να ξαναβρούμε το «εμείς» στην αρρώστια μας.

Τα φαντάσματα τραγουδάν ακόμα.